1922 – 1942
Jest jedyną córką Bronisławy i Maurycego Bodalskich. Poprzez ojca pochodziła z rodziny szlacheckiej. Jej ojciec był nauczycielem w szkole średniej w Warszawie. Uczył języka polskiego i niemieckiego.
Uczęszczała do prywatnej szkoły dla dziewcząt Plater-Zyberek.
W 1939 r., gdy wybuchła wojna, miała zaledwie 17 lat. We wrześniu, wraz z matką, wyjeżdżają leczyć rannych żołnierzy w zaimprowizowanych szpitalach. Trwało to przez miesiąc, aż do kapitulacji Polski.
Wraz z rodzicami mieszka w centrum miasta przy jednej z najpiękniejszych alei: Krakowskim Przedmieściu. Budynek, który został całkowicie zbombardowany przez Niemców w 1944 r., nie istnieje. Miejsce to zachowało się do dziś i znajduje się na nim pomnik.
1942 – 1953
W 1942 r. wyszła za mąż za Jerzego Tietiajewa, którego poznała na wakacjach w Słonimiu.
Wraz z mężem opuściła Warszawę i udała się do Słonimia, mając nadzieję, że tam życie będzie spokojniejsze. Nie jest. Jej mąż zostaje uwięziony przez Niemców. Została również ona później uwięziona (do potwierdzenia). W 1943 r. rodzi się ich pierwsza córka, Małgorzata.
Wracają do Warszawy. W 1944 r. cała rodzina opuściła miasto i przeniosła się do Radomia. Tam też, w 1945 r., urodziła się jej druga córka, Alicja.
1954 – 1996
Kilka lat później wrócili do Warszawy, ale tym razem do domu, który stopniowo budowali z dochodów. To miał być prawie ostateczny adres: ul. Karczunkowska 17 w Dąbrówce.
Kiedy przeszła na emeryturę, wraz z mężem przeprowadziła się do bloku mieszkalnego, ale tak naprawdę nigdy nie opuściła domu na Dąbrówce z ogrodem, pełnym wspomnień i życia, do którego często wracała.
Wiele przyjaźni, wiele życzliwości, którą ta osoba hojnie obdarzała. Również wiele dobrych rad, mądrości. Jeśli można tak powiedzieć: uosobienie Miłości.