1922 – 1996
Barbara Tietiajew
Żona Jerzego Tietiajewa.
Córka Bronisławy i Maurycego Bodalskich.
Miała cztery córki: Małgorzatę Bielewicz, Alicję Roszkiewicz, Annę Tietiajew-Rozańską, Marię Devireux.
Niektóre daty
24 09 1922 – urodziła się w Warszawie
1942 – ślub z Jerzym Tietiajewem
wyjeżdża z Warszawy do Słonima
1943 – urodziła się jego pierwsza córka, Małgorzata
Więzienie w Słonimie (?)
Powrót do Warszawy
1945 – urodziła się jego druga córka, Alicia. Mieszka w Radomiu.
Powrót do Warszawy
1954 – urodziła się jego trzecia córka, Anna.
1956 – urodziła się jego ostatnia córka, Maria.
około 1962 roku – rozpoczęła działalność zawodową.
1996 – śmierć w Warszawie.
Jej życie zawodowe
Działalność zawodową rozpoczęła późno, bo około 40. roku życia.
Pracowała w szkole jako sekretarka dyrektora. Kilka lat później, w związku z reorganizacją systemu administracyjnego szkół, po krótkim przeszkoleniu została księgową. Następnie została przeniesiona do grupy finansowo-księgowej obejmującej 5 szkół podstawowych.
Pracowała w tym zawodzie aż do przejścia na emeryturę około 1980 roku.
W jej rodzinie mówiło się:
Nie jest ważne, co się robi, ale jak się to robi.
Rzeczywiście, wykonywała swoją pracę wzorowo, często ze szkodą dla małej rodziny, która czekała na nią w domu…
Jej życie osobiste
Przeżyła czas wolności i niepodległości, wojnę, zwłaszcza okupację niemiecką, reżim komunistyczny i wreszcie eksplozję liberalizmu.
1922 – 1942
Jest jedyną córką Bronisławy i Maurycego Bodalskich. Poprzez ojca pochodziła z rodziny szlacheckiej. Jej ojciec był nauczycielem w szkole średniej w Warszawie. Uczył języka polskiego i niemieckiego.
Uczęszczała do prywatnej szkoły dla dziewcząt Plater-Zyberek.
W 1939 r., gdy wybuchła wojna, miała zaledwie 17 lat. We wrześniu, wraz z matką, wyjeżdżają leczyć rannych żołnierzy w zaimprowizowanych szpitalach. Trwało to przez miesiąc, aż do kapitulacji Polski.
Wraz z rodzicami mieszka w centrum miasta przy jednej z najpiękniejszych alei: Krakowskim Przedmieściu. Budynek, który został całkowicie zbombardowany przez Niemców w 1944 r., nie istnieje. Miejsce to zachowało się do dziś i znajduje się na nim pomnik.
1942 – 1953
W 1942 r. wyszła za mąż za Jerzego Tietiajewa, którego poznała na wakacjach w Słonimiu.
Wraz z mężem opuściła Warszawę i udała się do Słonimia, mając nadzieję, że tam życie będzie spokojniejsze. Nie jest. Jej mąż zostaje uwięziony przez Niemców. Została również ona później uwięziona (do potwierdzenia). W 1943 r. rodzi się ich pierwsza córka, Małgorzata.
Wracają do Warszawy. W 1944 r. cała rodzina opuściła miasto i przeniosła się do Radomia. Tam też, w 1945 r., urodziła się jej druga córka, Alicja.
1954 – 1996
Kilka lat później wrócili do Warszawy, ale tym razem do domu, który stopniowo budowali z dochodów. To miał być prawie ostateczny adres: ul. Karczunkowska 17 w Dąbrówce.
Kiedy przeszła na emeryturę, wraz z mężem przeprowadziła się do bloku mieszkalnego, ale tak naprawdę nigdy nie opuściła domu na Dąbrówce z ogrodem, pełnym wspomnień i życia, do którego często wracała.
Wiele przyjaźni, wiele życzliwości, którą ta osoba hojnie obdarzała. Również wiele dobrych rad, mądrości. Jeśli można tak powiedzieć: uosobienie Miłości.
