Syn Michaiła Aleksandrowicza Tetyaeva.
Szlachcic. Pozbawiony dóbr najpierw przez swojego legalnego opiekuna, reszty dokonał reżim komunistyczny.
Urodzony w 1919 roku (?) w Słucku, Polska (obecnie Rosja) – zmarł w 1993 roku w Warszawie.
Inżynier, specjalista w dziedzinie budowy mostów i tam wodnych.
Bogata kariera zawodowa, pełne wrażeń życie.
Niektóre daty
28 06 1919 (?) – urodzony w Slucku. Rzeczywista data jego urodzenia nie jest znana z dwóch powodów: zmiany w rosyjskim kalendarzu i fałszowania daty w dzieciństwie.
1923 (?) – stracił rodziców w wieku 4 lat.
1937 – odbywał służbę wojskową w Gdańsku (Polska).
1942 – Małżeństwo z Barbarą Bodalską
1943 – narodziny jego pierwszej córki Małgorzaty
1945 – narodziny córki Alice
1948 – Dyplom Politechniki Warszawskiej
1954 – narodziny jego córki Anny
1956 – narodziny jego córki Marii
1964-68 – Dyrektor naczelny budowy zapory wodnej w Solinie
3 grudnia 1993 – śmierć w Warszawie.
Jego życie zawodowe
Po wojnie wstąpił do Politechniki Warszawskiej, specjalizując się w budowie mostów i zapór – ukończył ją z dyplomem nr 13 – powiedział, że ta liczba przyniosła mu szczęście.
Najpierw adiunkt w Szkole Politechnicznej w Warszawie, później pracował w terenie.
Zawsze na stanowiskach kierownika budowy, części lub całości budowy.
Zaczęło się od trybun warszawskiego stadionu, metra, mostu nad Wisłą w Górze Kalwarii…. Jego najważniejszą pracą była budowa zapory wodnej na rzece San w Solinie, której był naczelnym dyrektorem.
Wywiad udzielony przy okazji otwarcia zapory w dniu 20 lipca 1968 r.
„Mówi sie krótko – Solina”. Audycja J. Popowa z udziałem J. Tietiajewa i B. Kozłowskiego, kierownika budowy (plik audio z 14’08).
Potem był czas biurowy, który mu się zbytnio nie podobał, potem projekt ropociągu w Niemczech Wschodnich.
Wreszcie, już na emeryturze, był konsultantem na budowie warszawskiego metra.
Poniżej znajduje się plik pdf ze wspomnieniami z czasów budowy zapory na Sanie w Solinie.
Jego życie osobiste
Osierocony w wieku 4 lat, wychowywała go siostra jego matki, Varvara Archipowna i jej mąż Jozef Lowkiewiczowie.
Służbę wojskową zakończył 31 sierpnia 1939 r. Niestety następnego dnia wybuchła wojna – nie było mowy wiec o wolności, i to na dlugo.
Uczestniczył w tak zwanej „kampanii wrześniowej” gdy Polacy próbowali walczyć z Niemcami i bronić niepodległości. Potem przyszła kapitulacja, Niemcy zajęli Polskę do 1945 roku – to był czas zawieszony. Zasadniczo myślalo sie o przetrwaniu.
Slub z Barbarą Bodalską w 1942 roku w Warszawie w czasie okupacji.
Został uwięziony w Słonimiu w 1943 roku (?). Jego żona też trochę później (?).
Z powodów politycznych odbył również karę więzienia w Polsce na początku lat pięćdziesiątych w czasach reżimu komunistycznego, w czasach stalinowskich.
Mieli 4 dzieci: 4 córki.
Po wojnie, on i jego rodzina mieszkali najpierw w Radomiu, a następnie w domku jednorodzinnym wWarszawie (Dąbrówka). Już na emeryturze podjął decyzję o zamieszkaniu w bloku i przeprowadzili się na Ursynów.
Reconnaissances
13 07 1955 – Złoty Krzyż Zasługi.
Źródło
Wspomina się o nim w „Słowniku Biograficznym Polski”, s. 56.
„Słownik Biograficzny Polski”
Wspomina się o nim w „Słowniku Biograficznym Polski”, s. 56.
